Boven op de Utrechtse heuvelrug staat een 30-er jaren villa die was ingedeeld zoals dat in die tijd gebruikelijk was. De keuken was het domein van moeder. Er was geen noodzaak voor veel ruimte of comfort want andere gezinsleden lieten zich er niet zien. Zodra de gestampte pot door het doorgeefluik was aangereikt en de ‘Lola’ borstel door de laatste vieze pan gehaald was, bleef de keuken de rest van de avond onbemand.

Totdat de volgende ochtend voor het hele gezin de boterhammen weer werden gesmeerd.

De keuken is ingrijpend uitgebouwd. In de woonkamer is een kastenwand gemaakt met schuifdeuren zodat je door de kastenwand heen de keuken in loopt.

In dezelfde stijl een vitrinekast. Voor de dingen die gezien mogen worden.

Eigenlijk is het geen keuken meer. Het is een ruimte waar een keuken in staat.

Het is een plek waar je met een wijntje bij de haard zit. Waar je vrienden ontvangt. Waar je samenkomt, tafelt, een boek leest…en ja, waar je kookt. Ook dat.